Iedereen heeft de nieuwe setting gevonden en ieders ontbijt hield blijkbaar rekening met ‘te verbruiken’ energie. We vliegen er meteen in!
En we houden het een volledige liedjeskaft vol. Het is duidelijk dat iedereen er zin in heeft.
In 31 liederen reizen we de wereld rond, onze reisleiders zijn vier enthousiaste muzikanten; Warre op de cajon, ons alle pianist Nicolas, Gilles op de basguitar en Bert op de guitar. Waar zouden we zonder deze mannen zijn? We starten met de flashmob en gaan door, onder begeleiding van Lutgart en Marc. Zonder hen kan het niet.
Marc noteert waar we nog haperen of onzeker zijn. De liedjes zullen extra aandacht krijgen in de namiddag. Hier en daar zijn er stemmen die terechte bedenkingen formuleren. Buiten zingen de vogels niet vandaag, ze luisteren naar het nachtegalenwerk van ons koor.
We nemen een korte pauze, ontdekken dat deze ruimte ideaal is voor onze zogenaamde generale repetitie.
We zingen voort met het vuur dat in de eerste helft aangewakkerd werd. De duo’s werden in een mum van tijd samengesteld en we staan goed. Er zijn enkele ontbrekende stemmen waar Marc een warm woord aan besteed, deze mensen mogen we niet vergeten. Als de tijd rijp is, nemen we contact met hen. De liedjes die nog niet als gegoten zitten, worden herhaaldelijk gezongen tot ze in onze kelen passen. Het oude en actuele ‘Laat ons een bloem’ krijgt de geur van een roos, de kleur van een tulp tot een geel boeket overblijft. Ons plezier is om van te genieten en van pret ga je niet naar bed (dat rijmt) maar krijg je honger.
We lunchen in de openlucht, onder een zon van 24graden. In een nabije boom neuriën de meisjes en jongens met een verenkleed.
In de namiddag moeten we genoegen nemen met Nicolas en dat klinkt prima. The little swallow is prachtig, zoals ons koor het brengt! Misschien weten we niet exact wat we zingen maar het bezwerende ‘HaKuNaMaTaTa’ betekent dat de blik optimistisch is, de toekomst rooskleurig. Dat belooft veel goeds voor het laatste weekend van oktober. In het mooie ‘We All Stand Together’ voel je toch dat we een hechte groep geworden zijn. Wanneer de stem van Rita ons kippenvel bezorgt in ‘Noyana’ krijgt ons toekomstige publiek ook zo’n vel, daar zijn we van overtuigd.
Tijd voor een korte pauze voor onze stemmen. En verse koffie.
Ligt het aan de vermoeidheid of aan het tellen? Het erg mooie ‘One Voice’ wil niet onmiddellijk klaarheid scheppen, nochtans zijn onze tenoren, bassen, sopranen en alten één stem als het eropaan komt. One Voice: oefening zal ongetwijfeld één enkele stem baren op ons kooroptreden. Maar…vergeten we Renate en onze bewegingen nu niet? Beweren we dat zingen goed is voor ons humeur?
JA, dat doen we. En we onthouden dat alles zal worden gefilmd.
Verslag : Ingrid S.