Blog

Vandaag gaat het lukken; het is prachtig weer om de dag te plukken met onze zangstem. Op het eerste gezicht is de opkomst klein, ik hoor dat communicantenfeesten daar de reden van zijn, op het tweede gezicht zijn we toch met 21.

Marc zet ons op weg met ConAmore! Voor wie nog niet in de auto of op de fiets zat te zingen is dit een eerste opwarmer.

De sfeer zit meteen goed, we starten met het blije ‘oh happy day’ dat we nog kennen van ons optreden. Om het tweede lied zonder (!) Rita te zingen voelt instant onjuist en best wel droevig als we vernemen hoe het komt dat zij afwezig is. Twee blokfluiten zorgen voor de intro. We willen het hoe dan ook zonder Rita’s solobijdrage proberen zingen maar die poging houdt niet lang stand. We besluiten om Noyana te laten rusten, die rust brengt onze gedachten bij haar. Nummer drie: het klaplied Epo i tai tai vraagt nog steeds om wat oefening want we combineren zingen en handen klappen. Het lijkt een (op)groeiend applaus voor onszelf. Ook al kennen we het vierde lied erg goed, toch sluipt er een schoonheidsfoutje in Bella Ciao, door de opmerkzaamheid van Renate komen we erachter. Het is trouwens een nummer dat iedereen met veel vuur zingt, elk koorlid is enthousiast over dit Italiaantje. En luister eens naar Ilse, ze zingt en leidt zonder stemversterker.

Siyahamba is het vijfde lied dat we rechtstaand zingen. Marc bekent dat hij al die grote/grootse vrouwen toch enigszins als bedreigend ervaart hahaha. Niemand zou hem kwaad kunnen doen, ook niet als hij plots en onverklaarbaar verandert in een vlieg. Een bijtje heeft bloemen nodig maar koorleden eveneens, vandaar dat we onze liefde voor rozen en tulpen verklaren in het zesde I like the flowers. Toch zijn we even niet voor 100% aandachtig, wordt het lied wat stroef gebracht maar het kan aan mij liggen, ik was waarschijnlijk niet helemaal mee. Zeven: this little light hebben we nog niet heel vaak gezongen denk ik maar het is duidelijk dat we in dit lied verbindingen leggen. Dat we de ander nodig hebben om tot een harmonieus resultaat te komen is deel van het plezier. We naderen de pauze maar hebben nog tijd om onder leiding van Lutgart de vier elementen te oefenen. Hoe komt het toch dat al wat levensnoodzakelijk is in een relatief korte tekst + overzichtelijk aantal noten vervat kan zitten? Er zijn weinig partituren die uit één blad bestaan, en toch gaat dit (achtste) over het bestaan van alle leven.

Na de pauze herhalen we het klaplied Epo i tai tai dus dat wordt nummer negen. Marc heeft heel wat deugnieterij in zich (dit is een groepsweten) maar dat hij mijn bundel gedichten zou pikkedieven en aan iedereen zou laten zien? Knipoog, en dankjewel. Op de tiende plaats komt het lied waarvan ik niet weet wat ik zing (wie legt het me uit?) maar vertrouw erop dat de woorden koosjer zijn, waarschijnlijk heb ik de eerder gemaakte vertaling gemist. Het lied heeft een plezant ritme met een meeslepend refrein. Azikatale is lied nummer elf: we zingen het drie keer. Er is het volkslied uit het gebombardeerde Oekraïne dat zo verbluffend mooi is, dat wij, in fel contrast met het puin in dat land, elke keer opnieuw met warmte voor dat land zingen ook al is het misschien onbekend, toch voelen we in het lied de geest van het volk. Twaalf: the little swallow. Stop nu eindelijk de oorlog! Bij dit twaalfde lied geeft Marc een stukje theorie over noten die schuren, die wars van alle harmonie toch erg mooi kunnen klinken. Tot slot een vraagje: durven we ervoor wedden dat we het dertiende lied zullen horen wanneer we onze eerste voet op Zweeds grondgebied zetten? We zullen het horen bij de meren, bij de fika en op elk moment in onze oren.

Verslag: Ingrid S. foto’s : Kristel

De lente is al meer dan een maand bezig, maar dat zou je vanmorgen niet zeggen : 10° was het ongeveer. Ideaal weer wel om met de fiets naar Hoogboom te rijden : halverwege was ik al wakker. Maar Ivo en Annemie waren er nog veel vroeger bij. Tegen dat ik kwam aangetuft, hadden die er al een hele wandeling op zitten …..

Vandaag waren we lichtelijk gehandicapt, want ons Lutgart was er niet (veel beterschap Lutgart !) Maar gelukkig sprong Ilse in op de piano :-). Ik ben er een paar keer zelfs in geslaagd om dezelfde toon op te geven dan die van Ilse op de piano, dus alles picco bello !

Dit om te zeggen dat we goed hebben gezongen (en veel hebben gelachen) en dat we weer niet kunnen wachten tot een volgende repetitie.

We merken duidelijk het verschil tussen de liedjes die we kennen, en de liedjes waar we mee aan het werk zijn. Bij liedjes van de eerste groep zijn we veel relaxter, en zo kunnen we veel beter naar elkaar luisteren, zingen we veel beter samen. Een liedjes van vandaag dat volgens mij hier thuishoorde is Siyahamba.

De liedjes van de andere groep houden ons op een andere manier bezig : met de noten die we nog niet in ons systeem hebben, door de teksten waar we nog mee worstelen … (vb. ons Zweedss liedje ‘En gång …’ ). Dan is het moeilijker voor de verschillende stemmen, om elkaar te vinden. Maar elke repetitie is een stap in de goede richting. Ik denk dan bvb. aan The little Swallow. Vorige repetitie zat dit voor velen ver weg, vandaag zat weer in ons systeem. En soms houdt de motoriek ons zo bezig (Epo i tai tai) dat we moeite hebben om noten, tekst, en klappen helemaal vlot te krijgen. En ook dat lied komt helemaal goed !

Het programma blijft zoeken naar een goede mix : onze goeie ouwe toppers, nieuwere liedjes die we ook op ons concert brachten, en helemaal nieuwe liedjes. Voor de grote zomerstop hebben we nog 4 repetities : 10 en 24 mei (LET OP 24 mei oefenen we in de school van de Zilverenhoek). Ook in juni zingen we nog 2 keer : 3 en 21 juni. En natuurlijk zien we elkaar nog op het grootste feest van de eeuw, op 28 juni, bij Jan en Lutgart.

Voor nu : bedankt voor vandaag, geniet van het mooie weer, tot binnen twee weken !

Verslag : Marc – Foto’s : Kristel en Ingrid

Wat leuk, om wakker te worden met zo’n moor weer, hé. En het wordt nog leuker, want we mogen gaan zingen ….

We zijn er maar meteen goed ingevlogen, een mix van gekende, nieuwe, en al (bijna) vergeten liederen passeerden de revue. En vandaag met een extraatje : de klok in ons oefenlokaal is verdwenen …. Mede daardoor was het al ongeveer pauze, en Lutgart moest haar liedje van de 4 elementen nog met ons doen. We probeerden al eventjes de canon in 4 (3) groepen te zingen. Volgende keer gaan we hier nog wat verder aan puzzelen. Daardoor kwam de welverdiende pauze wat later dan anders .

Na de pauze vlogen we er terug in, en plotsklaps was het kiekengekakel-tijd. Wat vliegt de tijd toch als we ons amuseren. Passeerden de revue : Bella ciao, Siyahamba, Epo i tai tai, I like the flowers, Noyana, De 4 elementen, The little swallow, Oh happy day, Johnny come down, En gång, en Hönsafötter, hard gewerkt dus !

Tot binnen twee weken !

Verslag : Marc – foto’s : Kristel

Zaterdag 29 maart, een bijzondere dag, niet alleen weer een repetitie met het Regenboogkoor, maar ook een gedeeltelijke zonsverduistering. Na het berichtje van Vera waren we voorbereid. Dank aan de leden die een eclipsbrilletje bij hadden, zodat we allemaal even konden kijken. Een originele afsluiting van onze repetitie ….

Inderdaad, even terugspoelen, zo’n twee uur ongeveer. We hadden er, zoals steeds, weer zin in. Dikke duim voor de sopranen : meer dan het dubbel aanwezigen dan de vorige keer, wat fijn ….

Als steeds startten we met een korte opwarmer. Vandaag viel het mij op hoe fantastisch leuk het is om steeds maar een bevestigend antwoord van de dames te krijgen. Altijd weer opnieuw dat volmondige : JA JA JA !, JA JA JA! Daarna gingen we aan de slag met twee ‘moeilijke’ liederen : Epo i tai tai, en En gång i min Ungdom). Wat was er dan zo moeilijk ?

Epo i tai tai : zingen, klappen en breien tegelijk. TIP van de dag : de drie klapfiguren allemaal inoefenen op de eerste strofe (Christel), en zo kwamen we al een heel eind verder … Ons tweede werklied was En gång i min Ungdom, en hier zijn het vooral de Zweedse klanken die ons bezig hielden. Ludo stelde voor dat ik voor hete patatten zou zorgen, misschien helpt dat wel …

Vandaag trokken we ook wat tijd uit voor een aantal toppers van ons concert. Op een mooie dag als vandaag was ‘Oh happy day’ zeker op zijn plaats …. Na even herhalen zaten we helemaal in de flow, net als bij One Voice. Fijn om ook deze liedjes terug te zingen hé Rita ?

Lutgart werkte met ons verder aan het lied van de 4 elementen, een mooie kanon, die we voorlopig nog éénstemmig zongen. Vandaag probeerden de T/B al even een tweede canon-stem, we hoorden al waar we naar toe moeten, stapje voor stapje verder.

Als laatste liedje, wederom het Zweedse Hönsafötter. Maar deze keer ook het startschot om naar de eclips te gaan kijken. Bedankt allemaal ! En tot de volgende keer !

Verslag en foto’s : Marc

Brrrr, frisjes vanmorgen… Maar, dapper als we zijn, stonden we weer paraat om samen te zingen. Met, deze keer, de voltallige ploeg van de tenoren-en bassen …. wat een feest ! Vorige weer hadden we zalig weer, dus alle batterijtjes waren opgeladen. We zijn er klaar voor.

Een groot deel van de repetitie wordt nog steeds aan een taalbad gespendeerd : Zweeds voor zingende beginners, zaterdag stond de 3de strofe van ons Zweeds liefde-treur-lied op het programma : En gång ….. Vem can Segla daarentegen zingen we al met onze ogen toe …

Net voor de pauze kwamen de 4 elementen weer aan de beurt, niet gemakkelijk, deze canon van Lutgart, maar we komen er wel ! Op aanraden van Rita zongen we nog eens een ander concertliedje. We hebben er immers hard aan gewerkt, dus moeten we het onderhouden. Omdat er een aantal sopranen ontbraken, hield ik het maar bij Bella Ciao. En inderdaad Rita, ik zal zeggen dat niet het hele lied nog in ons collectief geheugen zat …. Volgende keer best nog maar eens opfrissen. Zoveel te doen, en zo weinig tijd, want ineens was het weer tijd voor de kakelende kiekes ….. tot de volgende keer allemaal.

Verslag : Marc – foto’s : Noek & Ingrid

We hebben precies weer een knopje omgedraaid : de lentemaand is begonnen. Alhoewel , en dat kunnen de sportiefsen onder jullie beamen : het was friskes op de fiets zaterdagochtend.

We zijn er in ieder geval weer goed ingevlogen.

Voor de pauze ging de meeste tijd naar ons nieuwe Zweedse lied : En gång i min ungdom, waar we ons door de tweede strofe heen worstelden. Om even te onstspannen van de Zweedse tongval leerde we een nieuw lied : Johnny come down.

Om daarna weer vlot over te steken naar het hoge noorden : Vem can segla …. En dit allemaal onder de muzikale begeleiding van ons Lutgart. Zij maakte net voor de pauze de start met de nieuwe canon (NUMMER 1) over de 4 elementen, volgende keer meer.

Na de pauze was het dan onder andere tijd voor ons klapliedje uit Nieuw Zeeland : Epo i tai tai. Dat is trouwens wat je op alle foto’s ziet. Zingen is voor ons al zo plesant, dus met dit extraatje erbij kan de lol helemaal niet meer op.

We trokken ook tijd uit voor heel wat andere liedjes, en zijn nu weer helemaal klaar om het weer 14 dagen uit te houden, tot aan de volgende repetitie. Bedankt allemaal, en tot dan !

verslag : Marc / foto’s : Noek

Als je naar de foto’s kijkt is het niet direct duidelijk wat ons samenbrengt op zaterdagmorgen, om de twee weken.

Deze eerste reeks kan nog wel : we komen – sprokkelgewijs – de school binnen gewandeld. JOEPIE, ’t is weer koor, en we hebben er zin in : babbeltje hier, babbeltje daar . . . gaan we er stilaan aan beginnen ? ? ?

En dan, zo te zien, is het tijd voor pauze : weer een babbeltje hier, een babbeltje daar . . . Het zou zelfs wel eens kunnen zijn dat er tussen deze twee reeksen van foto’s gezongen werd ….

En dan wordt het onduidelijk : Bezigheidstherapie ? Yoga ? Bewegingstherapie ? Kringspelen ? …. het doet mij in ieder geval niet aan een koor denken.

Maar, ik moet er eerlijkheidshalve bijzeggen dat we ook (G O E D) gezongen hebben. Misschien pak ik er volgende keer eens een Zweeds liedje bij, alhoewel Marianne voorstelde om best eerst een cursus Zweeds te organiseren : een ideetje voor de koordag ?

Tot de volgende keer ! (verslag : Marc)

Vandaag gingen we weer aan de slag met En gång i min ungdom, het nieuwe Zweedse liedje waar we ook vorige keer mee begonnen zijn.

Dan was het tijd voor Epo i tai tai, een klapliedje uit Nieuw Zeeland. Zingen ? Prima ! Klappen in de pollekes ? Voor de 3de strofe zullen we toch nog eens goed naar het filmpje moeten kijken 🙂

Tijdens de pauze werd er bewogen, thee gedronken, gebabbeld, gelachen, ….

En dan waren we weer er weer helemaal klaar voor : ons Zweeds liedje maar even terug. Waar het vorige keer alleen lalala, noenoenoe, en mmmmmmmmmm was, probeerden we het nu met de tekst : strofe 1, dan 2, daarna 3 en tot slot strofe 4.

We zijn al bijna echte Zweuden ….., dat bewezen we ook met Vem kan segla. Daarna een zij- sprongetje naar Noorwegen (Brureslått), even naar Frankrijk, een bezoekje aan de Engelstalige landen, Llegar, …. Rond klokke twaalf waren we rond met onze kleine wereldreis, en sloten af met een hoop gekakel : Hönsafotter. Tot de volgende keer !

verslag (Marc)

Met nieuwe liedjes moet je soms vooruit denken, en werken. Dus met in dat in het achterhoofd, was dit HET moment om met een liefdesliedje te beginnen, weliswaar eentje zonder happy ending, maar de fadderie aan het eind maakt toch nog wat goed …

Ik heb het hier over En gång i min ungdom, en ja, inderdaad : een Zweeds liedje.

We wandelden er helemaal doorheen met lalala, en noenoenoe. We hebben nog twee repetities voor Valentijn, net genoeg om ons de Zweedse tekst eigen te maken : piece of cake.

Lutgart oefende met ons het mooie lied ‘Llegar’ verder in, en na de pauze werd het een mix van gekende liedjes, en hebben we nog even ons nieuwe lied herhaald : komt helemaal goed !

Afscheid nemen deden we met ………….., tot binnen twee weken !

Verslag : Marc

Zaterdag 4 januari, twee dagen voor Driekoningen, was het weer verzamelen geblazen.

Op het programma stond (wat een verrassing) een driekoningen liedje. We werkten verder aan onze nieuwe liedjes : Ven can segla / Epo i tai tai. En tussendoor zongen we enkele al gekende liedjes. De spanning begon stilaan al te stijgen. Net voor de pauze nam Lutgart ons weer mee op weg met het mooie lied Llegar.

En E I N D E L I J K was de pauze daar. Als dirigent was dit één van mijn moeilijkste repetities ooit. Je verwacht immers dat de zangers(essen) naar je kijken voor start – stop – en alles er tussendoor. Maar de blikken werden steeds naar de tafel achter de sopranen getrokken, waar al het lekkers voor onze nieuwjaarsdrink al klaarstond.

Dus eindelijk dronken we met z’n allen op het nieuwe jaar. Maar de echte verrassing moest nog komen : Lutgart trakteerde ons op een mini concertje met haar mondharmonica : om stil van te worden.

Na de pauze hebben we onszelf en onze moed dan toch nog verzameld om nog enkele liedjes te zingen. En je weet het wel : als de drank in de man is (oh nee; oepsie, in de vrouw) dan krijg je meteen een heel andere sfeer.

Of is het gewoon omdat wij altijd veel plezier maken, en genieten van ons twee-wekelijkse samenzijn ….. Tot de volgende keer !

verslag : Marc