Warm is het niet onderweg, met de thermometer rond het vriespunt. Maar de regenboogkleuren en het blije weerzien maken de sfeer gezellig. Veel koren moeten het stellen met één dirigent, wij kunnen rekenen op een samenwerkende vennootschap, Lutgart en Marc.
De stemmen opwarmen is geen overbodige luxe en dan hernemen we de liederen van vorige keer. Als je beluistert hoe Louis Neefs erin slaagt een vloeiend reliëf te leggen in een lied met allemaal gelijke nootjes, dan hebben wij “Laat ons een bloem …” nog niet in de vingers.
“Zo vrolijk was ik nooit” konden we mooi inzetten, de lalala ging ook nog net, maar aan het het “ongelukkig …” zijn we gestopt; we waren niet in die stemming denk ik. Bij elke herhaling van het Griekse “Arnisi” geraken we meer vertrouwd met de tekst en de kleine nootjes. In het mooie “We all stand together” zijn we weer wat verder geraakt, tot deel F, de 4de bladzijde komt in het zicht.
Bij de pauze kon Marc, in samenspraak met ons, koorleden, Lutgart in de bloemetjes zetten. Doordat zij zo snel na haar rugoperatie al aanwezig was bij de vorige repetitie, hadden wij vorige repetitie nog geen cadeautje klaar. Dit is dan recht gezet (zie foto). Het moet nu wel eens een keer gedaan zijn met al dat opereren.
Tijd voor de kerstliederen dan, evergreens, meezingers, voor ons optreden in het woonzorgcentrum te Edegem op 22 december. Het is de bedoeling de gasten die daar verblijven een mooi moment te bezorgen en ja, we weten dat wij daar volop mee van genieten. Dat wordt gezellig.
Tot slot, hoe kon het anders, verrast Marc ons met de afsluiter: “Hönsafötter gulerötter”. Kort en goed.
Verslag: Renate