De eerste samenkomst na ons optreden was er één om in te kaderen. Zingen is wat ons samenbrengt, onze core-bussiness, maar vandaag was dat slechts bijzaak.
De moeilijkheden rond het koorleiderschap werden uitgebreid besproken.
We bekeken en becommentarieerden de foto’s van het optreden.
We verwelkomden enkele mensen die een tijdlang afwezig waren en namen afscheid van andere.
Het uitwisselen van zelfgemaakte (Colette!)of met zorg gekozen cadeautjes bleef maar duren. Ontroering, blijdschap,verwondering. Mensen omhelsden elkaar, er vloeiden tranen.
En jawel, we zongen ook een beetje.
Tot slot hieven we het glas op het fijne gezelschap dat het koor is. Een antidotum tegen de somberte eigen aan dit seizoen en tegen het onbehagen dat al wie het nieuws een beetje volgt onvermijdelijk besluipt. Hartverwarmend.
Verslag, Hilde P