Zaterdag 4 januari, twee dagen voor Driekoningen, was het weer verzamelen geblazen.
Op het programma stond (wat een verrassing) een driekoningen liedje. We werkten verder aan onze nieuwe liedjes : Ven can segla / Epo i tai tai. En tussendoor zongen we enkele al gekende liedjes. De spanning begon stilaan al te stijgen. Net voor de pauze nam Lutgart ons weer mee op weg met het mooie lied Llegar.
En E I N D E L I J K was de pauze daar. Als dirigent was dit één van mijn moeilijkste repetities ooit. Je verwacht immers dat de zangers(essen) naar je kijken voor start – stop – en alles er tussendoor. Maar de blikken werden steeds naar de tafel achter de sopranen getrokken, waar al het lekkers voor onze nieuwjaarsdrink al klaarstond.
Dus eindelijk dronken we met z’n allen op het nieuwe jaar. Maar de echte verrassing moest nog komen : Lutgart trakteerde ons op een mini concertje met haar mondharmonica : om stil van te worden.
Na de pauze hebben we onszelf en onze moed dan toch nog verzameld om nog enkele liedjes te zingen. En je weet het wel : als de drank in de man is (oh nee; oepsie, in de vrouw) dan krijg je meteen een heel andere sfeer.
Of is het gewoon omdat wij altijd veel plezier maken, en genieten van ons twee-wekelijkse samenzijn ….. Tot de volgende keer !
verslag : Marc