Met nieuwe liedjes moet je soms vooruit denken, en werken. Dus met in dat in het achterhoofd, was dit HET moment om met een liefdesliedje te beginnen, weliswaar eentje zonder happy ending, maar de fadderie aan het eind maakt toch nog wat goed …
Ik heb het hier over En gång i min ungdom, en ja, inderdaad : een Zweeds liedje.
We wandelden er helemaal doorheen met lalala, en noenoenoe. We hebben nog twee repetities voor Valentijn, net genoeg om ons de Zweedse tekst eigen te maken : piece of cake.
Lutgart oefende met ons het mooie lied ‘Llegar’ verder in, en na de pauze werd het een mix van gekende liedjes, en hebben we nog even ons nieuwe lied herhaald : komt helemaal goed !
Afscheid nemen deden we met ………….., tot binnen twee weken !
Zaterdag 4 januari, twee dagen voor Driekoningen, was het weer verzamelen geblazen.
Op het programma stond (wat een verrassing) een driekoningen liedje. We werkten verder aan onze nieuwe liedjes : Ven can segla / Epo i tai tai. En tussendoor zongen we enkele al gekende liedjes. De spanning begon stilaan al te stijgen. Net voor de pauze nam Lutgart ons weer mee op weg met het mooie lied Llegar.
En E I N D E L I J K was de pauze daar. Als dirigent was dit één van mijn moeilijkste repetities ooit. Je verwacht immers dat de zangers(essen) naar je kijken voor start – stop – en alles er tussendoor. Maar de blikken werden steeds naar de tafel achter de sopranen getrokken, waar al het lekkers voor onze nieuwjaarsdrink al klaarstond.
Dus eindelijk dronken we met z’n allen op het nieuwe jaar. Maar de echte verrassing moest nog komen : Lutgart trakteerde ons op een mini concertje met haar mondharmonica : om stil van te worden.
Na de pauze hebben we onszelf en onze moed dan toch nog verzameld om nog enkele liedjes te zingen. En je weet het wel : als de drank in de man is (oh nee; oepsie, in de vrouw) dan krijg je meteen een heel andere sfeer.
Of is het gewoon omdat wij altijd veel plezier maken, en genieten van ons twee-wekelijkse samenzijn ….. Tot de volgende keer !
In vroeger tijden werd op 21 december de winterzonnewende gevierd. Vanaf morgen beginnen de dagen weer te lengen, en dat kunnen we alleen maar toejuichen ….
Vanmorgen waren we weer op post. Dit keer met een ander opwarmertje : Doewala.
We hernemen even ons Sinterklaasliedje van vorige keer, want de opname was niet gelukt;
Daarna was het een afwissling van nieuwe en oude liedjes, en we sloten ons eerst deel af met Llegar, waar Lutgart ons mee op weg nam.
Na de pauze gingen we op dezelfde wijze vrolijk verder. De dappersten onder ons begonnen spontaan mee te klappen met Epo i tai tai, een klapliedje uit Nieuw Zeeland. Komt (ooit) wel helemaal goed. Liedje + klappen is nu nog wat moeilijk. Hier hebben we ook een opname van.
Anders dan anders kwam Hönsafötter lang voor 12u. aan bod. Dit om Ingrid de kans te geven mee aan te sluiten bij dit voor haar nieuwe Zweedse lied. Ook voor ons allemaal een goede oefening om dit nog even per stem te oefenen. Een half later klonken de hanepoten en pekes als nooit tevoren.
Voor iedereen fijne feestdagen, en een goed begin in het nieuwe jaar !
Wij zien elkaar terug op zaterdag 4 januari 2025 …… tot dan !
Vanmorgen was het (eindelijk) weer zover : repetitie van het Regenboogkoor. Dit is echt iets om naar uit te kijken, toch ?
En het werd een speciale repetitie, er was immers een pakje, en een brief van niemand minder dan de Goede Sint. Er was wel een kleine kanttekening bij : de Sint vroeg of we voor hem een liedje wilde zingen, een Sintenliedje wel te verstaan, en dan nog graag dat liedje van zijn allerbeste vriend Bart. Gelukkig had hij eraan gedacht om ook de partituur mee te geven. Dus gingen we na de opwarming meteen aan het werk ….
Even voor de pauze waren we er (ongeveer) klaar voor, en zongen ons liedje voor de Sint. Daarna nam Lutgart ons mee op weg, met het lied Llegar. En dan ……. was het pauze.
En het was dubbel feest : we zongen nog voor Kristel haar verjaardag (lekker snoepjes!) om ons daarna op al het lekkers van de Sint te storten.
Daarna nog, afwisselend, enkele gekende en enkele nieuwe liedjes : Epo i tai tai, en Vem can segla. En al veel te snel was het weeral tijd om met Hönsafötter af te sluiten.
Vandaag was eigenlijk een soort van D-day. Na maandenlang geoefend te hebben voor ons concert, wekelijkse repetitie, langere repetities, …. zijn we nu echt vervallen in ons normale stramien. Eigenlijk vorige keer ook, maar dat was eigenlijk meer een feestelijke RECEPTIE (zie verder) dan een gewone REPETITIE (zie verder).
En dat, lieve mensen, brengt me naadloos bij de Babylonische spraakverwarring van deze week. Braaf als ik ben stuur ik donderdag de liedjes door die iedereen moet meebrengen. Maar omdat het feesten nu voorlopig wel even voorbij is zet ik in de kantlijn : dus geen RECEPTIE overmorgen.
Ik kreeg hierover niet minder dan 3 mailtjes : geen repetitie ? Neeeeeeee, geen receptie.
Vanmorgen kwam iedereen dan zoetjesaan binnengesijpeld. Spijtig genoeg ook wel wat zieken. We hebben jullie gemist, makkers. Veel beterschap !
D-day was het ook voor Lutgart en mij. Vanaf nu neem ik ‘officieel’ het dirigeerstokje over (dat ik vorige week van jullie als cadeau kreeg) . Toch best wel spannend. Wat het voor mij allemaal makkelijker maakt, is dat Lutgart mij, en ons ondersteunt aan de piano. Dank je wel Lutgart. En we hebben afgesproken dat zij elke repetitie, net voor de pauze, het dirigeerstokje even overneemt voor ‘het liedje van Lutgart’. Vandaag was dat een nieuw lied, Llegar, waarvan ze ons het eerste deeltje aanleerde. En D day was het ook voor Ingrid, zij kwam vandaag eens meekijken, en meezingen. Tot volgende keer Ingrid.
Voor de rest van het programma zal ik uit drie vijvers gaan vissen : de liedjes van ons concert (om eens even goed door te zingen) / liedjes uit onze kaft van (heel) lang geleden / en nieuwe liedjes.
Uit categorie 1 zongen we vandaag Siyahamba, I like the flowers, Brureslått, de zee, en als afsluiter : Hönsafötter.
In categorie 2 (de nieuwe liedjes) zongen we vandaag ‘Vem can segla”, een Zweeds liedje, en een klapliedje uit Nieuw Zeeland : Epo i tai tai. Twee emmertjes was dan weer een liedje uit de 3de categorie, dat was weeral een hele rijd geleden. Het was leuk om weer samen te zingen, ik kijk al uit naar de volgende keer. Jullie ook ?
Woensdag 20 november trokken we met een flinke afvaardiging naar De Welvaart. Dit is ondertussen een echte traditie. Meestal zingen we een tweetal keer per jaar voor, en met de bewoners. Dit is iedere keer dubbel plezier : voor de bewoners, en voor onszelf.
We hebben voor de eerste keer het concept wat veranderd. Waar we anders enkel liedjes zongen waar iedereen kon meezingen, brachten we nu in het eerste deel meerstemmige liedjes uit ons repertorium. Het meezingen was dan voor na de pauze. Hierbij moet wel gezegd worden dat Marita (ex koorlid) voor de pauze de liedjes die ze nog kende uit haar tijd bij het Regenboogkoor ook meezong. Deze opbouw is zeker voor herhaling vatbaar !
Opwarmen deden we in het lokaal van de kinesiste. En dan trokken we naar het cafetaria. We kregen een plekje helemaal achteraan. Van al de keren dat we hier zongen is dit, denk ik, wel de beste opstelling. Tot een volgende keer.
De eerste samenkomst na ons optreden was er één om in te kaderen. Zingen is wat ons samenbrengt, onze core-bussiness, maar vandaag was dat slechts bijzaak.
De moeilijkheden rond het koorleiderschap werden uitgebreid besproken.
We bekeken en becommentarieerden de foto’s van het optreden.
We verwelkomden enkele mensen die een tijdlang afwezig waren en namen afscheid van andere.
Het uitwisselen van zelfgemaakte (Colette!)of met zorg gekozen cadeautjes bleef maar duren. Ontroering, blijdschap,verwondering. Mensen omhelsden elkaar, er vloeiden tranen.
En jawel, we zongen ook een beetje.
Tot slot hieven we het glas op het fijne gezelschap dat het koor is. Een antidotum tegen de somberte eigen aan dit seizoen en tegen het onbehagen dat al wie het nieuws een beetje volgt onvermijdelijk besluipt. Hartverwarmend.
Hier is dan (eindelijk) het verslag van ons concert. De meeste foto’s die je hier ziet zijn gemaakt door Marcel (de man van Frieda), waarvoor dank !
Ons jubileum concert begint eigenlijk op zaterdag morgen, dan hebben we afgesproken om alles klaar te zetten in het Kerkske : de (MOOIE) versiering op zijn plek zetten, de koeltogen inladen, de wegwijzers op hun plaats , ….
En dan om 2 uur is iedereen op post, voor de generale repetitie. Ik zocht het even op :
En ook nu lijkt dit verhaal te kloppen. Waar we bij de generale hier en daar steekjes laten vallen, zal zaterdagavond (en zondag) blijken dat de concentratie er dan wel is! We stevenen af op een mooi concert …
’s Avonds hebben we, in veelkleurig ornaat, afgesproken om 7 uur om nog even in te zingen.
En dan is het zover. De foto’s die volgen, zijn gemaakt op zaterdag en zondag.
We komen op met een oproep voor vrede. We brachten deze liedjes als flashmob in de Promenade. En deze oproep is vandaag nog steeds even actueel. Daarna namen we ons publiek mee op een reis door de wereld. Andiamo !
Een welgemeende dank van ons allen gaat naar onze muzikanten : Nicolas (aan de piano) , Bert (guitar), Gilles (basguitar) en Warre op de cajon. We werden door hun muzikale ondersteuning het concert doorgedragen, wat een pracht van muzikanten ! D A N K !
Ook moeten we hier Denis en Chris bedanken, onze technische ploeg : D A N K E W E L !
En wat hebben wij genoten van dit concert, de sfeer zat er duidelijk. Bij ons, en zeker ook bij ons publiek. Wat ben ik, als mede-dirigent, fier op de prestatie die we hier hebben neergezet !
Tot slot was het tijd om ons Lutgart in de bloemekes te zetten. Zij is, nu 25 jaar geleden, met het Regenboogkoor gestart, en nam ons mee op weg, al die jaren lang. Voor het bisnummer ‘Siyahamba’ nam ze het dirigeerstokje weer even over.
En dan dacht iedereen dat het gedaan was met zingen. Maar, net als op onze repeties, sloten we af met ons Zweedse kinderliedje : “Hönsafötter”. Dit was zelfs een verrassing voor het koor, maar die pakten zaterdag vlotjes de draad op … (Zondag wisten ze al van wanten …)
Van ons kreeg Lutgart daarna een veelkleurig cadeau, en een bos bloemen. Van de hele zaal : zangeressen, zangers, muzikanten en publiek e e n d a v e r e n d a p p l a u s.
Een laatste woord van dank is voor ons publiek. Jullie hebben er mee voor gezorgd dat dit voor ons een onvergetelijk feest was : tack så mycket !
We hebben er vorige zaterdag weer een lap op gegeven, het was de laatste repetitie voor ons jubileumconcert van volgend weekeinde, en als steeds : we hadden er weer zin in. Marianne nam ons bij het begin op sleeptouw om lijf en leden soepel te krijgen.
Nicolas, aan de piano, kreeg deze keer ondersteuning van Bert op de guitar, en Gilles op de bas. Als je de gemiddelde leeftijd van de (mannelijke) tenoren/bassen in acht neemt, dan kan je je al voorstellen dat deze jonge kerels indruk maakten op de vrouwelijke leden van onze drie stemgroepen. Alle gekheid op een stokje : super bedankt, muzikanten. Lutgart startte met de liedjes van de flashmob voor de vrede.
We zijn er bijna, volgende zaterdag nog de generale repetitie, en dan ons concert. Zaterdagavond zingen we voor een volle zaal. Voor zondag zijn er nog enkele plaatsen vrij in het Kerkske. Vandaag (maandag) hebben we nog een laatste vergadering om alles te overlopen : we zijn er klaar voor !
De foto’s hierboven horen bij het liedje ‘Brurreslått’, waarmee we het tweede deel van ons programma beginnen. Ze symboliseren voor mij de weg die wij hebben afgelegd. Niet alleen het laatste jaar (op weg naar het concert van volgend weekeinde), maar ook de 25 jaar Regenboogkoor. Dan denk ik in de eerste plaats aan ons Lutgart, en natuurlijk ook aan iedereen die met ons meezong, en meezingt. Toen en nu. Nog 5 keer slapen :-).
Vorige dinsdag verzamelden we met de alten in de wereldwinkel, om de liedjes voor ons concert nog eens door te nemen. Rita en ik brachten de sopraan- en T/B-stem erbij waar nodig. Volgende week is het de beurt aan de sopranen, en de week daarna komen de T/B opdraven voor een extra oefenmoment.
Vanmorgen was ook Nicolas weer van de partij. En wij waren er weer helemaal klaar voor. Marianne zorgde voor een snelle opwarming van onze lijven, zo waren we ook klaar om bij een aantal liedjes wat meer schwung te brengen.
Daarna gingen we met de liedjes aan het werk. Geen stress ! (nog 2 weken voor ons concert). Bij de start namen we enkele liedjes nog even onder handen. Daarna kwam het hele programma aan de beurt (inclusief ons bisnummer). En we bundelden de liedjes zoals we dat ook eind oktober zullen doen op onze wereldreis. We zijn er (bijna) helemaal klaar voor.
Onze lijfspreuk is, en blijft : l e t ‘ s s i n g & h a v e f u n.
